தமிழ் சிவில் சமூக குழுக்கள் தமிழ் குறைகளை நிவர்த்தி செய்யாததற்காக “இமயமலை பிரகடனத்தை” நிராகரிக்கின்றன என பொத்துவில் தொடக்கம் பொலிகண்டி வரையான மக்கள் எழுச்சி இயக்கத்தின் ஒருங்கிணைப்பாளர் வேலன் சுவாமிகள் தெரிவித்தார்.
குறித்த விடயம் தொடர்பாக இன்று அனுப்பி வைத்துள்ள ஊடக அறிக்கையில் இந்த விடயம் தெரிவிக்கப்பட்டது.
அதில் மேலும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளதாவது,
தமிழ் பல்கலைக்கழக மாணவர்கள், காணாமல் போனோர் குடும்பங்கள் உட்பட பாதிக்கப்பட்ட குழுக்கள், சமய குழுக்கள், தொழிற்சங்கங்கள், கல்விமான்கள் மற்றும் பலர் அடங்கிய தமிழ் சிவில் சமூக குழுக்கள் சங்காவின் சிறந்த இலங்கை (SBSL) மற்றும் உலகத் தமிழ் மன்றம் (SBSL) மற்றும் உலகளாவிய தமிழ் மன்றம் (இமயமலை பிரகடனத்தை” கூட்டாக நிராகரித்துள்ளன. GTF).
இமயமலைப் பிரகடனத்தை (“பிரகடனம்”) ஆர்வத்துடன் படித்தோம். ஆனால், சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு தமிழர்கள் அனுபவித்து வரும் வேதனைகள் மற்றும் வேதனைகள் மற்றும் தமிழர்களின் குறைகளையும், வேதனைகளையும் முற்றிலும் புறக்கணித்ததற்காக ஏமாற்றமடைந்தோம்.
வெளிப்படையாக, பௌத்த மதகுருமார்களுக்கு தமிழர்களின் குறைகள் பற்றி தெரியாது, ஏனெனில் அவர்கள் தமிழர் பகுதிகளுக்கு வெளியே சிங்களவர்களிடையே வசிப்பதால், நாம் என்ன கடந்து வந்தோம், தொடர்ந்து கடந்து வருகிறோம்.
பதினான்கு வருடங்களுக்கு முன்னர் யுத்தம் முடிவடைந்த பின்னர், P2P (பொதுவில் முதல் பொலிகண்டி வரை) போன்ற வெகுஜன பேரணிகள் மூலம் நேரடியாக எமது குறைகளை வெளிப்படுத்தியுள்ளோம். பாதுகாப்புப் படையினரின் மிரட்டல் மற்றும் தாக்குதல்களுக்கு மத்தியிலும் சுமார் அரை மில்லியன் தமிழர்கள் இணைந்து தமிழ்ப் பகுதிகளில் ஐந்து நாள் அணிவகுப்பை P2P வழிநடத்தியது. தமிழ்ப் பல்கலைக்கழக மாணவர்களும், காணாமல் போனவர்களின் குடும்பங்கள் போன்ற பாதிக்கப்பட்ட குழுக்களும் தமிழர்களின் குறைகளை வெளிப்படுத்தும் வகையில் ஏராளமான போராட்டங்கள், உண்ணாவிரதப் போராட்டங்கள் மற்றும் ஊர்வலங்களை நடத்தினர். அவர்களின் குறைகள் எதுவும் இந்த “பிரகடனத்தில்” கவனிக்கப்படவில்லை. பதினான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் யுத்தம் முடிவடைந்த பின்னர் தமிழர்களால் வெளிப்படுத்தப்பட்ட பின்வரும் தமிழ்க் குறைகளை உங்கள் கவனத்திற்குக் கொண்டுவர விரும்புகிறோம்.
1.போருக்கு முந்தைய 1983 நிலைகளுக்கு தமிழர் பகுதிகளில் ஆயுதப் படைகளின் இருப்பைக் குறைத்தல். யுத்தம் முடிவடைந்து பதினான்கு வருடங்களுக்கு மேலாகிவிட்டது, ஆனால் மே 2009 இல் போரின் உச்சக்கட்டத்தில் இருந்ததைப் போலவே மோசமான இராணுவப் புலனாய்வுப் பிரிவு உட்பட பாதுகாப்புப் படைகளின் பிரசன்னம் பராமரிக்கப்பட்டு வருகிறது. அமைதிக் காலத்தில் பொதுமக்கள் மத்தியில் அவர்களின் இருப்பு இனப்படுகொலை மற்றும் தமிழ்ப் பெண்களை பாதுகாப்புப் படையினரால் பெருமளவிலான கற்பழிப்பு உள்ளிட்ட கடுமையான அட்டூழியக் குற்றங்களை எதிர்கொண்ட தமிழர்களுக்குப் பல பாதுகாப்பு மற்றும் சமூகப் பிரச்சினைகளை உருவாக்குகிறது.
2. சர்வதேச குற்றவியல் நீதிமன்றத்திற்கு (ICC) இலங்கையைப் பார்க்கவும்: போர் முடிவடைந்து பதினான்கு ஆண்டுகள் கடந்துவிட்டன, ஆனால் ஒரு பாதுகாப்புப் படை அதிகாரியோ அல்லது அரசியல் தலைவரோ நீதியை எதிர்கொள்ளவில்லை – ஐ.நா உள் ஆய்வு அறிக்கையின்படி, சுமார் எழுபதாயிரம் தமிழர்கள் 2009 இல் நடந்த போரின் இறுதி ஆறு மாதங்களில் கொல்லப்பட்டனர். மேலும், குழந்தைகள் மற்றும் குழந்தைகள் உட்பட ஆயிரக்கணக்கான தமிழர்கள் காணாமல் போனார்கள். மனித உரிமைகளுக்கான ஐ.நா உயர்ஸ்தானிகர் உட்பட பல ஐ.நா அதிகாரிகளின் கோரிக்கையின்படி இலங்கையை சர்வதேச குற்றவியல் நீதிமன்றத்திற்கு (ஐ.சி.சி) பரிந்துரைக்குமாறு நாங்கள் கோருகிறோம்.
3. புராதன இந்து இடங்கள் உட்பட இந்துக் கோவில்களை அழிப்பதை நிறுத்தவும், பௌத்தர்கள் யாரும் வசிக்காத தமிழ் பகுதிகளில் புத்த கோவில்கள் கட்டுவதை நிறுத்தவும்.
4. தமிழர் பிரதேசங்களில் அரச அனுசரணையுடன் சிங்களக் குடியேற்றங்களை நிறுத்துதல் மற்றும் தமிழர் நிலங்களை அபகரிப்பதை நிறுத்துதல்.
5. நீடித்து வரும் தமிழர் மோதலைத் தீர்க்க சர்வதேச அளவில் வாக்கெடுப்பு நடத்தவும்: சுதந்திரம் பெற்றதில் இருந்து நீடித்து வரும் தமிழர் மோதலுக்கான அடிப்படைக் காரணம் அர்த்தமுள்ள அரசியல் தீர்வு இல்லாததுதான். இந்த மோதலின் விளைவாக 1958, 1977, 1983 மற்றும் 2009 ஆம் ஆண்டுகளில் தமிழர்கள் பெருமளவில் கொல்லப்பட்டனர். தமிழ்த் தலைவர்களுக்கும் சிங்கள மேலாதிக்க அரசாங்கங்களுக்கும் இடையிலான பல ஒப்பந்தங்கள் ஒருதலைப்பட்சமாக அடுத்தடுத்த அரசாங்கங்களால் ரத்து செய்யப்பட்டன மற்றும் இந்தியா மற்றும் நோர்வேயின் சர்வதேச மத்தியஸ்தம் கூட தோல்வியடைந்தது. உலகெங்கிலும் உள்ள பல நாடுகளில் உள்ளதைப் போலவே, ஜனநாயக ரீதியில் அரசியல் தீர்வைக் காண்பதற்கு சர்வதேச அளவில் பொதுவாக்கெடுப்பு நடத்தப்பட வேண்டும் என்று தமிழர்கள் பலமுறை கோரிக்கை விடுத்துள்ளனர் என அதில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
